Sabi Kız Şiiri - Abbas Paksoy

Tazecik bedenin, coştukça coştu.
Bir çakal yavrusu, peşinden koştu.
Gelinliği giymeden, kızlık uçtu.
Sabi iken, dul’a döndürdü seni.

Cahil gönlün, yükseklerde gezerdi.
Anan da, öğüt vermekten bezerdi.
Bir bitli çakal, kıllı çul’a serdi.
Yerlerden yerlere, yatırdı seni.

İpek saç’larını, gül’le yıkardın.
Her gün oturup, ayna’ya bakardın.
Domur cuktun, burcu burcu, kokardın.
Bitli çakal, küf’e batırdı seni.

Derdini, kimselere anlataman.
Ömrünce, bu leke’yi ataman,
Altın gövdeni, bir pul’a satman,
Bitli çakal, dil’e düşürdü seni.

Cahillik, baş’ına neler getirdi.
Günahsız ruh’un, uyku’yu yitirdi.
Paksoy, söz’lerini böyle bitirdi.
Bitli çakal, ne tez şaşırdı seni.