Sabah Olmuyor Artık Şiiri - Seyrani Göl

Geceler,
sabah olmuyor artık.
Zamanın durduğu bir yer var içimde;
kapıları kapalı,
pencereleri kararmış.

Belli ki burada kimse yaşamamış,
ama izler var duvarlarda.
Birinin omzunu dayadığı,
birinin sustuğu,
birinin sessizce ağladığı yerler.

Bir hayalin küllerini taşıyorum,
nefes aldıkça çoğalan.
Sanki unutsam kurtulacağım,
ama unutmak da bir başka tür hatırlamakmış
sonradan anladım.

Gözlerim karanlığa alıştı,
ışığı aramıyorum artık.
Işık bazen fazlasıyla acıtır,
görmek istemediğim yerleri gösterir diye.

İçimde bir şehrin sokakları yıkılmış,
güz mevsimi yaşıyorum,
rüzgâr harfleri sürüklüyor taşların arasından.
Okumaya çalışıyorum,
kimi çağırıyor,
kimi gömüyor,
kimi saklıyor bu gece?

Ve yine de,
yanan tek bir yer kaldı içimde.
Küller kadar sessiz,
ateş kadar sıcak.

Onu söndürmeyi de öğrendim artık:
Susarak.
İzi silinmesin diye değil,
iz hiç geri dönmesin diye.

Ve şimdi,
sana dair ne kaldıysa içimde,
kendi gölgemin altına gömüyorum.

Sakin.
Sessiz.
Kimsenin bilmediği bir yere.
S.GÖL