Saatin İçi Şiiri - Senem Bulut

Biri saatin içine düştü
Uzayan, sivri tırnağı
paslı ilmiğine dolandı
Şimdi yürüyor içinde,
umursamadan zamanı

Ama, bilmiyor
Nasıl bakılır
vakur gözlerin içine
Kırmadan, sökmeden,
çözmeden?

– Burası kaçıncı saniye?
diyor cirmi belli olmayan adam.
– Bilmiyorum.
– Peki, hangi yıldayız?
– Sen hangi yıldan geldin?
bir büyücü o,
ya da bir hokkabaz.

Sokaklar saatin çarkıyla ışıl ışıl
Bir kadın, geçmişin ayakkabılarına
basa basa
bugünün yollarına yabancı
Tanımıyor hiç kimse onu,
ne de şaşırtıcı.

Evler, kendi içinden
sokaklara açılmış,
tersine büyüyor çocuklar
Ve gökyüzü kendine sarılıyor,
bulutlar da tekrar yağmura.

Saatin içinde kalıyor o adam
Zaman ise
töhmet altındaki elinde
Belki de o yalnız
yürüyenlerin fark ettiği
bir dirhem olgu.
Bir de düşünenlerin.
Soluk bir çığın dağılması gibi
alakasız ve derin.

Peki ya, sen?
Tanır mıydın o adamı?
Sen de zamanı tutmak isteyip
düştün mü yollara
cebindeyken hayal kırıklıkları?

Saatin içinde o adam ötüyor
Belki bir şey buldu,
belki de kayboldu
Sanki, ne olacaktı?
Saatin içine düşen,
bir tek o muydu?