Saat Kulelerine Terzerima

Gözlerimin önünde binlerce saat kulesi…
Çan kulelerinden bozma, ner’deyse hepsi…
Dün ne idiyse çın çan, ahali için; o, şimdi, tik tak tik tak tik tak…

Bir düzen gelsin diye mi karınca yuvası kentlere,
Çünkü, değil mi, toplanmaz onca taş boş yere…
Düşünürüm, gözlerim kapanır, düşünürüm her bir vuruşla sarsılarak…

Zangoçlar işsizdir artık… Grev yapsalardı…
Ya da çanlarını her dak’ka başı çalsalardı…
Ne garip bir duygudur, bir anda işsiz kalmak, tarih olmak…

Kaçı çalışır şimdi, ayakta durur kaçı?
Kaçı geri kalmada, durmada saat başı?
Bir bilen var mıdır ki… Bunları kime sorsak?...

Zaman herkesçe malum… Kolunda saat herkesin…
Bu gidişle kuleler, bir bir kısılır kesin…
Çünkü saat dediğim uymaz ki koysak yasak…

Dünkü çan kuleleri, bugün saat kulesi ya,
Saat kuleleri yarın, neye döner acaba?...
Bir depremde bakarsınız, hepsi yıkıntı, toprak…

Çünkü onları kimse inşa etmek istemez,
‘Boşuna gider’ derler, kimse rıza göstermez…
Devir sermaye devri… Hükmü yok kâr olarak…

Zaman geçer, onlarsız… Onlarlı ya da… Geçer…
Dünyanın bir ucunda, bir çiçek solar evet, bir tanesi de açar…
Ve her bir kuleyi düşünürüm sende, bir bir, uzun uzun ağlayarak…

O kuleler biz miyiz?... Kim bakar, bir yıkılsak?...
Yoksa zangoçlar mıyız?... Ne olur tarih olsak?...
Kulağımın dibinde binlerce saatin sesi…

Boğaziçi Üniversitesi, İstanbul, 2001

Kaynak: Gezgin, U. B. (2007). Gezgin Şiirleri (2000-2005) [Gezgin’s poetry]. Lulu.