Rüzgarın Oğlu Şiiri - Tunga Eralp

Rüzgarın oğlu derlerdi ona,

Asiydi,
Amansız bir yarışa girmişti zamanla,
Yüklendi miydi gaz pedalına var gücüyle,
Havayı delen amansız gürültüyü,
Dinlerdi kulak kesilerek,
Ruha gıda en güzel beste diye,
Sessizce.

Bir daha, bir daha derken,
Ne yol dayanırdı,
Ne de zaman.

Bir gün,
Günün en berrak saatinde,
Her şey yine her zamanki gibi başlayıp,
Olağan seyrinde akarken,
Zaman duruverdi ansızın,
Ve,
Bizim rüzgarın oğlu,
Kazandı yarışı.

Önce bir gürültü yırttı sessizliğini,
En güzel beste boğuldu çığlıklarla,
Toz duman şaha kalktı,
Kesif bir yanık kokusunu takiben,
Göğe tırmanan karanlık duman,
Son feryat,
Son sessizlik,
Son.

Ne yol kaldı,
Ne de zaman,
Bitti yarış.

O,
Gitti.