Rüzgârın Hatırladığı Adam

Bir adam vardı,
suskun bir şehrin unuttuğu odada,
duvarları beyaz, serinlikten örülmüş,
adı annesinin yatmadan önce ettiği duada gizli.
Tenine rüzgâr dokunurdu,
ama sevdiklerinin elleri değil;
biraz beton kokusu,
biraz da kırık bir şarkının plağındaki yarım kalmış yankı.

Adamın kızı vardı, yüreğinin balkonunda salınan.
Şimdi yalnızlık ilmek ilmek örüyor duvarlarını,
halıdaki leke bile ona bakmıyor artık.
Her adım bir boşluk,
her gece gurbette unutulmuş bir mum,
bir parça umut,
biraz is,
biraz gözyaşıyla ıslanmış eski bir mendil.

Yıllar önce vedalaştı,
sessiz, sözsüz.
Gözleri uzaklara iltica etti,
elleri bir daha kimseye değmedi.
Zaman, onun için bir ölüm biçimiydi,
takvim yaprağı gibi sessizce kopuyordu hayat.

İnsan, en zor anında
çocukluğunun balkonuna kaçmak ister.
Bir dilim ekmeğin arasına gizlenmiş annesinin sesi,
soba başında sıcaklığı arar.
Ama onun arayışı
tren garlarının sessizliğine saplanıp kaldı.

Hep hatırladığı bir sabahı vardı:
annesinin soba başında çay demlediği,
kızının ayakta uyuyakaldığı…
Şimdi o sabahlar bile
kartpostalın arkasına sıkışmış solgun bir anı yalnızca.

Şehir büyüdü,
adam küçüldü.
Adımları daraldı,
başka bir dilin sessizliğinde
kendini bile işitmez oldu.
Ne bir mektup geldi,
ne bir “nasılsın” sesi.
Yalnızca hatıralar…
eski bir kazak gibi omuzlarına çöktü.

Ve sırtını yaslayacak bir dağ bile kalmadığında,
kulaklarında ninniler değil,
yabancı korna sesleri çınladığında,
özlem kan gibi dolaşmaya başladı içinde.
Omuzlarına giydiği yorgunluk,
sanki geçmişini sırt çantasına doldurmuş da
kimse fark etmeden adım adım siliniyordu hayattan.

Yalnızdı.
Sessizdi.
Ve kimse bilmeden yürüyordu.
Bir adım daha,
ve biraz daha…
Belki bir gün geri dönecekti.
Ama o gün,
tahta bir kutunun içindeydi artık.
Memleketinin toprağına değil,
ölümün sessizliğine sarılmıştı.

Gurbet,
bazen bir pencerenin pervazıdır,
bazen bir tabutun içindeki yalnızlık.
Hıçkırıklarla yankılanan loş bir sessizlikte
bir mezar daha büyür.
Üzerine taş konmaz,
çiçek bırakılmaz;
sadece kalplere kazınır.
Bir annenin gözyaşlı duası olur,
bir çocuğun sarılamadığı babası.

Ve o adam,
gurbetin tenha köşesinde kayboldu.
Sevdiklerine son kez sarılamadan,
gözlerden uzak,
kalplerde kırık bir cam gibi.
Gurbetin en sessiz yerine gömüldü,
bir şiirin yarısında unutulmuş
adı hiç anılmayan bir mısra gibi…