Rüzgarın Bana Fısıldadığı Sen

Gecenin tam ortasında,
Adını düşündüm yine.
Pencerenin soğuk camına yaslandım,
Dışarıdaki rüzgâr bile
Sanki senin nefesin gibi dokundu yüzüme.

Bazen nasıl bir büyü taşıyorsun bilmiyorum,
Ama seni anınca
Saatler daha yavaş,
Dünya daha sessiz
Ve ben daha gerçek oluyorum.

Kalbimde sakladığım bir oda var,
Kimse bilmez.
Duvarlarında senin gülüşün asılı,
Perdeleri sesine göre dalgalanıyor.
O odada zaman hep aynı yerde duruyor,
Çünkü sen girince
Hiçbir şey acele etmiyor.

Ellerini tutmayı düşünüyorum bazen,
Sanki bir ülkenin sınırına varmışım da
Bir adım daha atsam
Her şey değişecekmiş gibi…
Korkutmuyor bu.
Değişsin istiyorum artık.
Seninle değişsin.

Aşkın bende tuhaf bir ışık yakıyor;
Gölgelerimin bile yüzü aydınlanıyor.
Yürüdüğün yollara rüzgâr dokununca
Benim içim ürperiyor.
Sanki senin adımların
Kalbimin içinde yankı buluyor.

Ve biliyor musun…
En çok da gözlerinde kaybolmayı seviyorum.
Korkusuzca.
Çünkü senin baktığın yerde
Düşmek değil,
Tamamlanmak hissediliyor.

Ben artık kendimi bile unutsam,
Bir tek seni hatırlarım.
Gülüşünü,
Sesinin kıyıya vuran dalga gibi inişini,
Adını her düşündüğümde
Göğsümde büyüyen o sıcacık sızıyı…

Aşk dediğin böyle bir şey işte:
İnsanı kırar, toplar,
Ama sonunda bir tek kişiye
Tam teslim eder.
Ben o noktaya geldim.
Ve sana söyleyeyim—
Hiç korkmuyorum.
Çünkü sen varsın.