Rüzgar Şiiri - Mustafa Kemal Pekşen

Dağların ruhu mezarından mezarından çıkmış,
Geziniyor yeryüzünde.
Ağaçların dallarını okşayarak,
Evlerin duvarlarında raks etmekte.
Garip bir ses var ortalıkta.
Garip ses…
Gece karanlığındaki çekirge seslerine karışarak,
Sokak aralarında naralar atmakta.
Garip bir varlık dolanıyor ortalıkta
Şekli yok şimali yok,
Sesi var ama kendisi yok.
Göremiyorum ama hissediyorum onu avuçlarımda.
Kirpiklerime deymekte şu an.
Elleriyle yüzümü okşamakta.
Büyülü sesiyle bana ninniler söylemekte uzaklardan.
Garip bir varlık dolaşıyor yeryüzünde.
Hiç kimseyi gücendirmeden,
Her köşeyi ziyaret etmekte.
Garip bir ses, garip bir varlık.
Şekli yok şimali yok.
Sesi var ama kendisi yok.