Ruya Şiiri - Kemal Müftüoğlu

Bana ait diye bildiğim
Eski bir evdeyiz güya.
Belki İzmir ya da başka yer.
Meçhul bir ramazanın
İftar öncesi.
Çıkıp gelmişsin evime.
Pişmiş ve çiğ
Balıklar getirmişsin
İftarda yeriz diye.
Ha unutmadan,
Birkaç şişe de bira getirmişsin
Sanki iftar sonrası
Kararlıyız içmeye.
Kardeşim ve oğlunu
Görüyorum yanımda.
Birde yanımda tanımadığım
Meçhul bir kadın.
Bizi ikaz edip duruyor,
Biraları ramazandan sonra
İçelim diye.
Sonra yine tanımadığım
Bir delikanlı,
Oğlum sanıyorum,
Tanımaya çalışıyorum
Bir türlü çıkaramıyorum.
Sürekli düşünüyorum kim diye.
Bir ara kardeşim karışıyor
Ocakta pişen yemeğe.
Hiçte güzel görünmeyen
Sulu bir yemek.
Hatta birazı masaya dökülüyor.
Ben müdahale ediyorum
Yemeği sen pişir diye.
Dökülen yemeği silmek istiyorum.
Sanki herşey dökülüyor
Bu eski evde.
Belkide dökülen bedenim, ruhum
Senden çok uzaktaki
Bu yerde.
Sonunda banyoda
Eski beyaz bir havlu
İlişiyor gözüme.
Ve sen ilk tanıdığım zamanki
O narin ve ürkek kız.
Ve bir an bile
Bensiz yapamayan sevgilim.
Nasılda sevgiyle bakıyorsun
Bana öyle.
Yemek pişe dursun
Biz eski günlerin
En mutlu tekrarını
Yaşıyoruz seninle.
Asırlar gibi gelen
Uzun bir hasretin bititminde.
Her dakika mutluluk
Umut yayılıyor geceme.
Bu nasıl iş diyerek
Merakla soruyorum,
Sendeki değişimi
Öğrenmek istiyorum.
Dargın olduğumuzu
Ne yazık biliyorum.
Sevgiyle sarıyorsun
Kollarını boynuma.
Annem diyorsun
Annem razı artık
Seninle birlikte olmama.
Bende kahredici bir kuşku
Bir türlü inanamıyorum
Kulaklarıma.
Acaba diye soruyorum,
Benden sonra
Değerimi anlayacak
Birinimi çıkardı
Kader karşına.
Oysa bu mutlulukta
Acı bir yalan varmış
Gerçek sandığım tablo
Ne yazıkki sanalmış.
Meçhul delikanlının ikazıyla
Biraları içmekten vazgeçiyoruz amma,
İnanki biraz daha seni görmek uğruna
Belki katlanabilirdim
İçkinin günahına.
Ne bira içebildik
Ne iftar açabildik.
Ördeklerin sesiyle
Ansızın uyanıyorum.
Ne sen varsın
Ne de iftar açacağımız ev.
Yıkılmış hayalimle
Çaresiz kalıyorum.