Bilir misin,
ellerim boş döner her akşam
gece söner,
gökyüzünün paslı kapısını aralarım,
bir çift dua,
sözsüz,
bırakırım eşiğine.
Kaldırımlar aşınmış,
rüzgâr omzuma konar,
bir parça yaprak
düşer avucuma,
ben bilirim,
tek mirasım odur.
Altın ve unvan,
kök tutmaz toprakta
gölgeyi almaz,
ışığı saklamaz
benim içim.
Ben,
ruhumun çatlağında
yoksul bir çiçek,
kimseler bilmez,
varsıl
açarım.
Hatice GÜZEN
Hatice GüzenKayıt Tarihi : 17.3.2025 21:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bu şiir, görünene değil, görünmeyene inananların şiiridir. Bir bakıma, insanın dışarıdan yoksul; fakat içerden varsıl olabileceğini anlatır
Şiir, derin bir iç hesaplaşmanın ve manevi arayışın izlerini taşıyor. İşte şiiriniz üzerine bazı düşüncelerim:
Şiirin temel teması, dünyevi zenginliklerin geçiciliği ve manevi zenginliğin kalıcılığı. Şair, maddi varlıklardan ziyade manevi değerlere önem veriyor.
Yalnızlık, iç huzur ve manevi tatmin duyguları şiirin genel atmosferini oluşturuyor.
"Ruhumun çatlağında yoksul bir çiçek" imgesi, şairin iç dünyasındaki zenginliği ve manevi gücü simgeliyor.
"Altın ve unvan, kök tutmaz toprakta" dizesi, dünyevi zenginliklerin geçiciliğini ve manevi değerlerin kalıcılığını ifade ediyor.
Şiir, serbest nazım şeklinde yazılmış. Bu, şairin duygularını ve düşüncelerini daha özgürce ifade etmesini sağlıyor.
Tebrikler.
TÜM YORUMLAR (1)