Ruhu Serseri

Biraz aksiyim, evet; biraz da ruhu serseri.
Biraz dik başlı, ters ve fazlaca tez canlı.
Acelem var gibi başlarım; yetişmem gereken bir yer var sanki.
Geç kalmışım gibiyim, hayatı kovalamaya odaklı.
Oysaki yüreğin dermanı yok,
Aslında sen olmuştun bu geminin sığındığı liman.

Sert bir kabuğum var, istiridyeden daha çetin belki.
Takıntılarım var, mesela;
Sevdiklerimi sahiplenmek gibi,
Üzerlerine titreyip zarar gelmesin diye korumak gibi,
Hayatlarına müdahale edercesine, onları kollamak gibi.

Şimdi düşünüyorum da, biraz bencilim belki;
Sevgi konusunda kıskanç, korumacı, aşırı tutkulu ve hatta sıkıcıyım.
Ama hepsinden önemlisi, sevdiğim gururlu ve korkak.
Kaybetmekten korkan,
Sevmeyi bilmeyen bir toplumun gölgesinde kalmış bir ruhun yansıması.

Unutma canımın içi,
Sevilmeyi bilmeyenden sevmesini beklememeli insan.
Kırılgan ruhunu gizler insan, tanımazsa sevgiyi.
Hislerini anlatamaz; “sen,” “beni,” “biz” diyemez.

Dedim ya, işte böyleyim; biraz deli doluyum,
Bazen serseri, bazen yorgun, bazen de umut dolu.
Acelem var gibi tekrar başlarım;

Yetişmem gereken bir yer var sanki.
Ama yüreğin dermanı yok artık.
Aslında sen olmuştun, bu geminin sığındığı liman.

Sert kabuğum altında,
İçimde mırıldanan minnacık bir kedi var;
Özleyip bekleyen seni.

Zöhre Eylem YILDIRIM/Ozan Firari12/07/2014/İzmir