Ruh Şiiri - Muharrem Güney

Biz,
Hepimiz,
Ruhumuzu kaybettik.
Yaşarken dünyadan elimizi ayağımızı çektik.
Nasıl mı?
Anlatalım:
Orta okulda, lisede,
Eve gelmişsin.
Bir odada ödev yapıyorsun.
Ya da yarınki sınavına çalışıyorsun.
Yan odada,
Kadınlar toplanmış.
Konuları işleri olan okullarıdır.
O yönetici şöyle yapmış.
Falanca öğrenci böyleymiş.
Ya da sokakta yürürsün.
Çocuksun ya,
Düşebilirsin bir yanlışa.
Yersin herhangi birinden bir fırça.
Bilirsin düştün yanlışa.
Sevk eder seni doğruya.
Yine yürürsün sokakta.
Bir çarşıya gelirsin.
Aynı işi yapan rakip esnaf karşında,
Ortada bir tavla.
Birkaç kişi başında,
Neşe ortam,
Büyürsün.
Hatırlarsın.
Çok da sene geçmemiştir oysa.
Sorarsın kendine:
“ Ne oldu bu insanlara? “
Kimseden ses çıkmaz.
Dersin: “ Ben büyüdüm. Bunlar şimdiki gibi oldu. “
“ O zaman benim suçlu. “
Dersin: “ Keşke eskiyi hiç görmeseydim. “
“ Hatırlamasaydım. “
Eski dediğim de topu topu 20, 30 sene önce.
Ne oldu bu insanlara sence?
Bunları hatırlıyorum.
Bugüne bakıyorum.
Acı çekiyorum.
“ Keşke hatırlamasaydım. “ diyorum.
Özlem duyuyorum.
“ Keşke daha yaşlı olsaydım. “ diyorum.
Bunları çocuk kafasıyla değil,
Genç kafasıyla hatırlasaydım.
Böylece her ana doysaydım.
Daha rahat kayda alsaydım.
Belki o zaman kömür sanardım.
Meğer elmasmış.
Kömür sandığım.
Çıkanlardır kendi sandığımdan,
Yazdığım.