RUH
Önce ölürmüş, terk ederken bir gece vakti, rüyasız bir gecede
Sessiz ve buharlaşarak gitmiş olmalı; vedalaşmadan…
O sabah uyandığımda,
Uyanmaktan çok nefes almaya
Derin, derin; elimde kalan, derin ve derin
Tüm nefesim,
Bağırmak istedim
Boğdum kendimi
Sadece offf çığlığı!
O sabah, defalarca yeniden uyumaktı niyetim
Aniden dururmuş nefesim: offf çığlığını sessizce bağırırmışım
Yastığımı soğuturum, belki bir huzur, belki kalan birkaç uyku zamanı hırsızlığı peşindeyim; ama olmuyor, aniden irkiyorum: ah!
Bedenim çürüme öncesi zamana geçmiş; ne elim ne ayağım, beynim
İnanılmaz yorgunum…
Zaman bana bakar, biraz beni bekler,
Ruhun bu gece seni rahatsız etmeden
Gitti der.
Ruh
Önce ölürmüş;
Veya
Önce gidermiş…
Çürümeye zamanım çok,
O
Beni
Bensiz bırakıp önce gidermiş.
Adı yorgunluk, adı bitkinlik adı keyifsizlik
Ve
Adı
Hayalsizlik…
Acınası bedenimle gözlerim dünya kırıntılarını yoklar
Gözlerim önce
Sonra…
Anlamsızlaşır her şey.
Hakan Karaduman
12haz25
Hakan Karaduman
Kayıt Tarihi : 12.6.2025 21:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!