Roj Şiiri - Erkan Küçük 2

Acı hissiyatı duyuyorum.
İçimi yüreğimi beynimi kemiren bir acı.
Ellerim titriyor görmüyor musun?
Yoksa körleşti mi yüreğin, karanlığa mı teslim ettim kendimi?
İnanmıyorum aman Allah'ım sağır mı etti seni haykırışlarım?
Şu geleni görüyor musun?
Acımıza su katanlardan mı yoksa katıksız o acıyı körükleyenlerden mi?
O da ne bu gelen biz miyiz?
Bu kadar karanlık ve çirkin olan bu yansıma; aman Allah'ım korktuğumuz şey başımıza geldi.
Canlı kanlı önümüzde duruyor.
Bakışları ürkütücü ve umursamaz.
Hani küçüktük biz dünyamızda, ama şu an kocaman ve kirlenmiş duruyoruz öylece.
Yoksa bu duyduğum acıdan dolayı gördüğüm bir yanılsama mı?
Evet demek gelmiyor değil mi içinden.
Bu gerçek, yanılsama zannettiğim hakikat mi yoksa?

Hani hakikat aşktı.
Hani Kitab’ul aşk yazılmamışken ve kimse yazı bilmez iken çoğaltmıştık bize dair olanı.
İslendik yangından sonraki dumandan.
Belli sisli, pus bir hava bürümüş ikimizi.
Soluk almak imkansız bir eylem biçimi, eylemsiz kalıp ölmek mi gerek ?
Ne dersin; ölmek nefes almayı kolaylaştırır mı?
Sahi ölü nefes alır mı? Geride kalan mı ölür yoksa?
Herkesin bir kaybı olmalı hayatta.
Kayıptan korkmalı, korkmalı ki korkacak bir şeyi kalmasın.
Varoş gönüllere hitap etmeli kayıp.
Yıkık dökük olanı yıkmaz gidecek olan enkaza çevirir sadece, molozlaştırır hayatını.
Bilinmez olandan endişe duymaya başlar.
Karanlık bir sokakta, sürekli arkasına dönüp bakma gereksinimi duyar.
Çünkü geceden ne geleceğini kestiremez.
Bir el ansızın dokunursa omzuna, dönüp bakabilir mi?
Aşikar.
Karşılaşmamak adına, belirsizlikle yüz yüze gelmemek adına bir an önce sokaktan çıkıp karanlığı aşmak ister.
Yanan bir lambanın eteğinde bir sığınak bulmuşcasına derin bir oh çeker.
Soluksuz kaldığı zamana inat Sigarasını tüttürür.
Bir türkü mırıldanır.
Onu güçlü kılacak bu davranış lamba ile kol kola olduğu izlenimini verir insana.
Ta ki gün ağırır, merkezden elektrikler kesilinceye kadar sürer karanlığı yakan ışık.

Huzursuzluk çektim ciğerlerime.
Gün aydınlandı fakat karanlık bir yanım var, üzerimde ağırlığa sebep olan bir karanlık.
Dur bakalım bu halim şimdi bir şeyler çağrıştırmaya başladı bana.
Beden huzuru resmeder.
Ruh ise onu canlı kılar.
Canımı mı aldın yoksa haberim olmadan?
Bu aynada gördüğüm bir diğer yarım mı ?
Aman Allah'ım bu korkunç tedirginliğe sebep olan benim ruhum mu?
Peki çoğu zaman huzurlu olduğum anlar ne oluyor peki?
Diyecek ve bana söyleyecek bir kaç kelimen yok mu?
Su mu serpeceksin ateşime yoksa kül olmamı seyredeceksin.
Hadi konuş benimle.
Kayıtsızca döndüm demek etrafında, kanatlarımı yakarak ve kendimi yok ederek.
Pervane böceği misali, teşbihte hata olmaz.
Haklısın. Kör etmişti beni savurduğun ışık.
Yaşamışcasına hayata gülmen gerekiyordu diyorsun ya.
Ölüler gülmez!
Donuk bir ifade belirir sadece yüzlerinde.
Sonrası ne mi?
Onların gördüğü gibi Herkesin de onları gördüklerini zannederler.