Robotlaşan mekanikleşen insan

İnsan makineye dönüşmüş sanki bu çağda,
Duygu düşünce "kod",olmuş "algoritma"
Hareketler endekslenmiş çıkara,
Ruhlar zincirlenmiş,sanki "kıskaç" ta.

Evde işte sokakta,gözler ekranda,
Sözcükler dijital,sohbet mesajla.
Dostluklar hep sanal, zayıf bağlarda,
İnsan dönüşmüş mekanik robota.

Kalpler programlı,düşünce tasmalı,
Ruhsuz beden , hazza hıza odaklı
Sevginin yerini ,veriler aldı,
Kaybolmuş his,vicdan arafta kaldı

Düşünceler donuk,empati kopuk,
Hani duygudaşlık, nerede dostluk.
Kaldı mı insanda, huzur ,mutluluk,
Yolun sonu ,modern kölelik kulluk.!

Gidişimiz değil ,hayra alamet,
Kopuyoruz gerçeklikten nihayet.
Ruhun dirilişi ,olmazsa şayet,
Sonumuz hüsran dijital
kıyamet!

Kemal Tekir
Eğitimci şair