Sıralanan çocuklardık, -ip gibi- dizi dizi..
Bir. Burda. İki. Burda. Üç. Burda. Dört. Gelmedi. Kimdi bir, iki, üç, dört..?
Yoklama kağıtlarının barkodu.
Yetmiş kişilik sınıfların yumurta kokan esrikliği.
Sokakta oynamış çocuklardık, evet ne olmuş!
Ben de ehliyorum kendimi şu zamanların çıkmazında vitesi geri alarak.
Öğürdüğümde nefesim hâlâ 80'ler karbonu kokuyor.
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Devamını Oku
Bu bizim yalanımız.
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi neredesin? Ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta