Renkleri Kaybolmuş Ülke

Renkleri kaybolmuş bir ülke gördüm arkama baktığımda
Paylaşmışlar her varlığı siyah, beyaz ve gri
İz yoktu gökyüzünün mavisinden, kaybolmuş huzur yeşili

Bir adam var dolanıyor sokaklarda
Düşünüyor, belli var bir derdi
Yüksek sesle “Buldum! ” diyor sonra
Beyazı kapıyor bulutlardan
Yine koşuyor yollarda

Renkleri kaybolmuş ülkenin sokaklarında
Kadınlı, erkekli kafileler görüyorum
Ellerinde biraz yemek, biraz su
Düşmüşler yollara
“Niye? ” diye soranlar görüyorum
“Kaçıyoruz.” Diyorlar
Düşman çetelerinin gazabından

Bir adam var kesiyor kolunu acımadan
Kanlar akıyor kıpkırmızı, koldan
“Niye? ” diye soruyorum
Diyor: “Kırmızıya ihtiyacım var.”

Renkleri kaybolmuş ülkenin çocukları
Oyun oynamıyorlar, oturmuşlar yerlere
Yetişkin bir insan gibi
Yüzleri avuçlarının içinde
Düşünüyorlar, düşünüyorlar

Renkleri kaybolmuş ülkenin
İhtiyarları da bir garip
Genç bir insan gibi
Çalışıyorlar, çalışıyorlar
“Niye? ” diye sormuyorum
Vardır bir sebebi, biliyorum

Renkleri kaybolmuş ülkede bir adam var
Bir elinde beyaz, bir elinde kırmızı
“Ne yapıyor acaba? ” diyorum, dikkat kesilmiş
Gökyüzüne bir beyaz, bir kırmızı
Gökyüzüne bayrak asıyor
Soruyorum kırmızıya, yanına gitmiş
“Nerdeydin bu zamana kadar? ”
Meğer tüm renkler suçsuzmuş
Tüm renkler hayatta
Meğer birileri silahla vurmuş

Renkleri kaybolmuş ülkede
Bir gemi görüyorum
Adını okuyorum: Bandırma
Renkleri koybolmuş ülkede
Bir adam görüyorum
Geminin içinde
Adını söylüyorum: Mustafa
Renkleri kaybolmuş ülkede
Bir bina görüyorum
Sonra
Güneşin sarısı parlıyor
Huzur yeşili çimenlere kavuşuyor
Bir adam var
Gökyüzünün mavisi
Gözlerinde parlıyor