Reh Nûma Şiirleri - Şair Reh Nûma

fesleğen ,
yaprağında gizler esrasını

sıradanlığın
en nahif haline saklayıp
kokusunu ,

seni işittim
yorgun kelimelerin hamallığında ,
ağır aksak zamanların üstü örtülü bir bekleyişinde


kaç ses iliştiyse kulağıma tuttum kendimi ,

Bir mektubun sonuna eklenmiş
veda cümlesiydi sözlerin ;

g i t t i m . .

Ölü kelebekleri avucumda saklayıp

dudağımın kıyısında
tortusu kalmış kelimelerinin..

korkuyorum
olur da
silersen diye parmaklarınla ;

Tut ki
zaman değildi hızla akıp giden,
bizdik...

Noktanın
çok uzak olduğu cümlelerde,

nedensiz
sorgusuz
mevsimsiz düşer
can yağmuru

her toprak

Sessizliğin alfabesini yırtıp da gel bana,
harfleri düşmemiş cümlelerin sırrıyla...
Dudaklarımda sönmüş bir volkanın külü,
aşkın lügatini gömmüşüm toprağa.

Henüz fırtınası dinmemiş bir denizim ben,

parçalana parçalana gidiyor insan
tamam olamadığı gönülden..

uzun uzun susmalarımın
mevsimi olmadı hiç..
şebi yeldanın zifirisine tutundum

ve biz ;

- yazgısı değişmeyen kadınlar -

varamadık
bir türlü..

Gölgem ardımda ,
heybem sırtımda arşınladım
hasretin virane şehrini..

Neydi aradığım . .
Sahiden arıyor muydum . . !