Rapunzel Şiiri - Serdar Çiçek 2

Rapunzel'e birileri seslene bilir mi?
Sesim çıkmayacak kadar yorgun ve titrek.
Göz kapaklarımı, açamıyacak kadar takatsizim...
Ellerim , buz kesildi, hissedemiyorum.
Toplasın saçlarını tırmanamam.
Soğuktan kesilen ayaklarımın isyanına rağmen yürüdüm ona ... isyanı bastıramadığım gibi bütün vucuduma yayılmasınıda engelleyemedim...
Bedenimde yıkım var, her kafada farklı bir ses , her yer buz kütleleriyle dolu , harabeye döndüm!!!
Güneş , tepemde sadece buz kütlelerini parlatmaya yarıyor... bana karşı ,
göz kapaklarımı açamıyor olusumun sebebi... son bir defa daha göremiyeceğim...
Yüreği , göğüs kafesine dar gelen , güzelimi...
Şimdi biri ateş yaksa , ateş derken aklıma cehennem alegorisi geldi.
Böyle bir ateşe ihtiyacım var , yolu bilen var mi? Kutuplaşan duygularımı bir güzel eritir , kurtulurdum...
Rapunzel'e seslenin girsin içeriye... Düstüğümü görmesin.
Göz pınarları , kurur...
zayıf düşer,
soğukluğun pençelerine hedef eder yüreğini...
Son nefesimi vermeden , aklım donmadan...
Düştüm iste yine kendime , kendime düştüm...
kendimde kayboldum...