Bir damla mutluluktu insanoğlunun ihtiyacı,
Sonra bir avuç buğday karın tokluğu için,
Öyle fazlasına falan da ihtiyaç yoktu,
Yazın buğday, kışın av...
Doğa da cömertti hani,
İnsan doğanın parçasıydı çünkü,
Doğa insanın değil!
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta