Rahmet Kapısı Şiiri - Sevde Kocaman

Bir rüzgâr esti, adını fısıldadı,
Gönlüne çağırdı, duymadın.
Gözlerin gökyüzüne değdiği an,
Bir işaret vardı, görmedin.

Geceler dile geldi, seni anlattı,
Her yıldız bir haber verdi,
Sessizliğin içinde bir ses vardı,
Kalbine dokundu, sezmedin.

Toprak seni sakladı, büyüttü,
Her baharda yeniden diriltti,
Bir damla yağmur gibi düştün de,
Asıl kaynağına dönmedin.

Ama yine de bekler seni,
Bıkmadan, usanmadan,
Bir kez olsun dön yüzünü,
Rahmet kapısı kapanmadan.