Putlaşmış İnsan Şiiri - Tuncay Zahid Çelik

Sesler karışık, insanlar karmaşık, düzen bozuk
samimi insan bulmak çölde serap misali bir rüya
insanlığın iki zıt kutbu bir sınav, açlık ve tokluk
yaşamak, bu devirde, zordan öte bir zorluk

kırık dökük hayallerle kaplı bir gezegen
gezegen içre milyarlarca farklı tek bir kalıp
kalıplar ki dondurulmuş insan parçacıkları
nefsin emrinde sürdürülecek bir yapıt, yıkılmaz put!

dağlar sükutuna bürünmüşken, konuşma çağlarında
hakkı bilmez, putları kondurmuş dağların eteklerine
samimiyet yoksunu Hak bildim deyip, putlara dönüp,
yaşasın putlar ben müslümanım diye haykırmakta...

tezat, samimiyet yoksunu sözlerde tezat
fezada duyulan sesleri, dünyada susturan ahmak
kalksa bir duysa, ki duymaz der emsalsiz Rabb
bilse bir bilse, ve bilmez der kitabı mukaddeste
görse, görebilse, görünen bütün gerçeği
işte firavunun son anındaki secdesinde
Sen Rabb'sin diye haykırabilse, ki haykıramıyacak
O zaman seni putlaştıranlar, hangi putlara sarılacak...