Ponçik Bir Demir Pençe Şiiri - Ebru Yeşi ...

Ortasında çiçekler ekili bir pamuk tarlası
Etrafında dikenli teller, keskin ve soğuk
Gül dikeni değil demir dikeni bu
Bir pençe gibi koruyan çiçeklerini
Kırmızı bir nokta gül orda ölüme yatar

Ortasından geçersen çiçeklerden selam devşir
Bir öğle yağmurunda buğulu çayını yudumla
Bir somun ekmek de ikramım katığına
Bulutların altında bütün hayaller senin
Yeter ki köşelerime dokunma

Pamuklar tüylerimdir, dikenler kanatlarım
Kendi dikenlerime takılmaz uçurtmalarım
Bu mahsul bin yaraya derman olsa da
Kurur hasat vermeden, kayarsa sınırlarım

Çünkü bu bahçenin de ebruli bir adı var
Bir yeşilin içinde bir palet gökkuşağı
Ne bir renk eksik kalır ne diğerleri fazla
Ülkeler bayrak tutmaz ki bahçe gürbüz olmazsa

İşte o zaman çiçek kendi özüne arı
O zaman pamuk kendini sarar da pamuklara
Bu pençenin darbesi bazen yerinde ağır
Bazen gururla dalar tüm geçen zamanlara

Bir kadın ki siyah şapkası geniş çeperli
Maraba desen değil, hanımağa desen değil
Ona "Demir perde ülkesi" demişti birileri
Demir pençe bahçesi denmiş olsa da olur
Ama nasıl ponçik, nasıl ponçik bir demir pençe
Sınırların içinde,
Yağmurlu
Pamuktan bir bahçe