Pişmanlık Şiiri - Sadık Güler

Bir pişmanlıktır alıp başını gider
Her köşe başında bir “keşke” yankılanır sessizce.
Seven, sevdiğine kırgın,
Sevilen, sevgiden yorgun.
Bir el uzanır geçmişe,
Ama tutamaz artık hiçbir şeyi.

Anne “keşke demeseydim” der,
Baba “dursaydım yanında biraz daha.”
Evlat susar, yüzüne vuran o sitemle,
Bir ömür geçer göz göze gelmeden.
Bir evin duvarlarında yankılanır
Söylenmemiş sözlerin yankısı.

Dost, dosta darılır,
Komşu komşudan utanır,
Kardeş kardeşi görmez olur.
Bir şehir susar gecenin koynunda,
Vicdanlar, yastık gibi ağırdır bu devirde.

Kim bilir, dünya da pişmandır insana,
Yeşilini kesene, denizini kirletene,
Gülüşleri yok edene,
Sevgiyi yitiren kalplere…
Belki dünya da “keşke” der içinden,
Benim gibi sessiz, benim gibi geç kalmış.

Bir gün gelir, herkes susar kendiyle,
Ne sevda kalır elde, ne gurur yürekte.
Göz göze gelir insan aynadaki hâliyle,
Anlar ki en büyük pişmanlık
Severken eksiltmektir yüreği
Yanında iken değerini bilmektir.