Pişmanlığın Gölgesi Şiiri - Serpil Koçar

Bir gün yüreğine dikenler batacak,
Binbir pişmanlık saracak ruhunu;
Susturamayacaksın vicdanını artık,
Dile gelecek her pişmanlık, saracak seni.

Hatanı anladığın gün yanacak yüreğin,
Neden sana gönül koyduğumu,
Neden sana kırıldığımı anlayacaksın;
Çekip gittiğine çok pişman olacaksın,
Dindiremeyeceksin yüreğindeki acıları artık.

Sel olup akarken gözyaşların,
Benim gibi sileni bulamayınca yanında,
O gün kavrulacaksın, pişmanlık yakacak seni,
Yüreğin boşlukta savrulacak, sessiz çığlıklarla.

Sevmişti seni bu yürek, deli gibi,
Elinden zehir versen içecek kadar;
Cesaretin yetmedi sevmeye,
Bari dürüst olsaydın çekip giderken.

Son pişmanlık sana ne yazar,
Dönecek olsan da nafile,
Kaybettin sevgiyi, ben değil,
Yüreğim artık seninle değil,
Gittiğin yerde boşuna ararsın.

Pişman olsan da yok sana affım,
Ağzınla kuş tutsan nafile, fayda etmez;
Yansın yüreğin benim gibi kor ateşlerde,
Sen kaybettin sevgiyi, ben değil, unutma bunu.