Pervane Şiiri - Mine Yılmaz Sevinç

Peyderpey yalnızlık yaşıyorum be,
Ve saat gecenin ikisi,
Belki de üçü.
Saatlerin de önemi yok artık,
Anlıyor musun?
Öyle acıyor ki canım,
Gecenin karanlığı
Dağlıyor yaramı.

Ah sevgili!
Zaman hangi derde deva olmuş ki,
Ölümden başka?
Çıngırağı sökülmüş yılan gibi yalnızlık .
Öyle sinsi ki,
Sokuluveriyor iliklerime,
Sen yerine....
Sonra çıkar çıkarabilirsen,
O demir parmaklıklarla ördüğüm,
Kendine münhasır hapishanemden.

Aşk bitti derken,
Başlamak mı hayata?
Gözünü kapatmak mı,
Tüm dünyaya?
Yoksa en küçük hücrenle bile
Hissetmek mi hayatı?
Sorgulamak mı herşeyi yeniden?
Kendi ellerimle ördüğüm hapishane
duvarını yine kendi ellerimle yıkmak mı?
Söylesene kalbim,
Nedir aşk?
Ruhların sonsuza ermesi mi?
Yalnızlığın mı ilacı?
Kanayan yaramın mı ilacı?
Yoksa,
Aşkın kendiside
Kapanmayan bir yara mı?

Kelebek oluyorum diyorum.
Sonra bir bakıyorum,
Pervane olmuşum.
Işığa hasret,ışığa deli.
Her lahza bir damla
Su,
Çölde ki kuruyan ruhuma....
Aşkından bana
Kalan saniyeler,
Ölçülmez sonsuzlukla..…...

Mine Yılmaz Sevinç