Perdesiz gerçek Şiiri - Serdar Yusuf

Perdesiz gerçek

Kirli aynaların perdesinde,
Cilalı kahkahalar yükselir, içimiz küllenir.
Alkışlar boşlukta yankılanır,
İçimizden geçenler hep perde ardı.

Sessizlik asılı kalır sokak lambalarında,
Gök gürler, ay kararır.
Güneş sabahı kırık bir köprü,
Yalan, doğruların gölgesinde kayar.
Ne gözyaşı çare olur artık,
Ne de uzaklara kaçmak.

Maskeler ardında yiter sesim,
Buğulu vitrinlerde suretimi sökerim.
Duygular solgun, sahne ışığı bulanık,
Gerçek, yalanın karanlığında saklanır.

Sis gibi siner kirli yankılar gözlere,
Yürekler ağır, sözler keskin.
Mahşer yükseldi sahte maskelerde,
Doğru için ayağa kalkamadı insan,
İnanan yanar, kül olur.

Umutlar sönse de içimizde,
Karanlığın ardından doğar şafak.
Yıkılmış dünyada bir ışık ararız,
Gerçeğin cesaretle doğacağına.

Dağıttım zihnimden karanlığı,
Aydınlığa koşar artık ayaklarım.
Ölüm benden kaçar,
Ölümsüzlük peşindeyim.
Toprak ve ateş kıskanır beni,
Su olur, buhar olur uçarım.

Ve yıkılsa da dünya,
Sözlerim dimdik ayakta kalır.
Közümde büyür başkaldıran kıvılcım,
Sonsuza dek susmam, haykırırım!
Sahne yıkılsa da kurulan dünyada,
Gerçeğim perdesiz kalır.

Ben kurulan dünyada doğmuş bir şiirim,
Kimse dokunamaz dizelerime.
Ateşle yazılmış her kelimem,
Yürekten yakar beni.
Her sabah doğudan adımı fısıldar ışık,
Ben de onu hasretle kucaklarım.