Penceremden Bakarken
Bugünlerde her köşe başında beni buluyorum.
Önce küçük bir kız çocuğu annesinin eteğinden korkuyla tutup, yeşil bir arabanın içindeki tahta kutuya bakıyor; herkes ağlıyor. Neden? Giden kim? Gelecek var mı? Bilmiyor. Dualar duyuyor ve ölülerin ruhuna El-Fatiha! Un ile yapılmış bir şey yiyorlar. Neden ki? Ev neden kalabalık? Küçücük gözleriyle etrafa bilmezlikler saçıyor.
Başka bir köşede o küçük kız acı içinde ağlıyor, ağlatılıyor. Nedenini kimse bilmiyor, kimseye bir şey anlatamıyor. Çünkü kendi de anlamıyor...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Büyük beğeni ile okuduğum duygu yüklü, çok anlamlı, mana ve içerik bakımından mükemmel bir çalışma. Yüreğinize sağlık; 10 puan, saygı ve sevgi selamlarımla...
Hüzünlü bir hikaye.Anlatım çok güzel keşke içinde o boşluk olmasaymış hikayenin.
Saygılar
yıllar öncesine gittim bir anda bir kız ağlıyordu ordada minicik ellerinde o kocaman elin oldugunu bilmeden büyüdü o kızda ve hala ararım o sımsıçak eli
buruktu gözlerim bugulandı saygılarımla kutluyorum
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta