Pencere Şiiri - Nazlı Altan

Pencere yarım aralanmış.
Gözyaşlarım yere düşene kadar donuyor.
Biraz da başım dönüyor.
Rüzgara tutunmaya çalışırken nefesim,
Kendine bile yetmiyor.
Bir uğultu gibi içimdeki acı.
Dağları arıyor gözlerim.
Bağırsam sesim çıkmaz.
Yankılandı oysa az önce koca şehirde çığlığım.
Duydu mu bilmem sahibi.
Ruhum çıkıp gitse şimdi bedenden,
Yer bulamaz yine de.
Simsiyah olmuş bulutlar.
Ardında küle dönmüş bir hikaye.
Yanmaya devam eden, koraçalmış bir biçare.
Çıkıp gitsem diyorum aniden.
İçimde birisi ninniler söylüyor.
Tanımıyorum kimseyi.
Bu zalim telaşım zamanı görmüyor.
Saçımda bir kaç tane ak var.
Derin bir çırpınış uykumu bölüyor.
Pencere yarım aralanmış.
Sözlerim ağzımdan çıkana kadar susuyor.
Kimsesiz bir kırlangıç uçtu az önce.
Nasıl da bana benziyor.
Hayal kurmayı unutmuş bir çocuk var aynada.
Bana baktığı kadını soruyor.
Cevap yok niyetimde.
Yalan da yok , yalan yok.
Acı bir şerbet tasımda.
Elimi tutup içen de yok yanımda.