Pembe Kazak Şiiri - Murat Tuğci

Biliyor musun?
Şimdi her yanım aynı
Artık aramıyorum
Yıllarca başımı yasladığım
Pembe kazağın kokusunu
Yıllar sürdü
Başardım…
Pembecik kokuları
Küçücük kahverengi
Bir şişede topladım
Ağzını da sıkıca kapadım
Kolay mı oldu sanıyorsun?
Her andan almalıydım
Hepsinden birer parça olmalıydı
Yıllarca dolaştım
Hep kendime sordum
Acaba bir yeri unutmuş muydum
Böylesi bir yolculukta
Dolandım durdum
Aynı yıllar öncesi gibi
Otobüsteki gibi
Kokusuyla doldurmadayım
Bazen cam kenarındayım
Sen omzuma yaslandığında
Aldığım kadar uzaktan
Bazen koridordayım
Omzuna yaslandığım andaki
İçime çekişimdeki doymamışlığımla
Aldığım kadar yakından
Hepsi oradan
Pembe kazaktan
Yıllar süren bir yolculuktu
Sonu geldi durdu
O anda
Ne cam kenarında
Ne de koridorda...
Yalnızım…
İki kişilik koltuğun tam ortasında
Elimde küçücük şişem
Saçlarım grileşmiş, çilem bitmiş
Pembe kokuları bedenim özümsemiş yapayalnızım…
Küçük bir şişe, yüreğim tam üstünde
Geçmişim ta dibinde!
Ve o an gelir,
Peronda kapıları açar
Herkes dönüp dönüp bakar...
Yalnızdım… Olsun farklıydım
Artık sonsuza kadar
Pembe kazağımlaydım!