Payın Şiiri - Mustafa Enes Erol

Bu başında algımızı yitirerek ağzımızı en içine geçirdiğimiz avın en güzel yerleri benim, en güzel yerleri senin
Karnımız her doydu sanışımızda dehşetengiz bir ifadeyle, denizin yedi kat dibi kokuyor etrafımız, sonra
Kendimizi, yeni avlar avlıyor, bulamazsak birbirimize kenetlediğimiz dişlerimizi etlerimizle biler 'ken buluyoruz
Koku yitene değin
Buna karşın avımız kalmadıysa, üstüne, kızıla boyuyorsa dişlerimi kanın, ne burnum ne gözlerim tutamıyor hesabını açlık ile yaşamın
Midem boşalıyor, suyum çekiliyor, bilincim yeni bir yoksunluk geliştiriyor, senden olan ne varsa onunla doymaya adıyorum kaslarımı ve kemiklerimi
Daha fazla çiğnemek, koparmak için uzayan dişlerim yüzümü parçalıyorken daha fazla yutmaya çalışan boğazım yırtılıyor
Akciğerlerim patlıyor soluk uğrunda, tırnaklarım dayanamayıp yerlere düşüyor
Her parçanın tadını ayrı ayrı alacak kadar dayancım yok
An sürmeli başlangıçla bitişin arası, aynı anda yeniden oluşmalı, yeniden akmalısın dişlerime