Nihal'imin Işığı Toprağı Delip Geçer

Nihal’im ve Gökyüzünün Çatlağı

Aşk, bir zeytin dalıydı Nihal’im’in elinde—
kırılgan ama köklü.
Toprağa dokunurdu, sessiz ve sabırla.

Ama gökyüzü çatladı o yıl,
bulutlar değil,
kin yağdı insanların üzerine.

Nihal’im, sen bir yankıydın,
boş vadilerde süzülen rüzgar gibi.
İkna değil, uğultu konuştu;
söz değil, slogan kazandı.

Ve gönüller,
bir meşale gibi yanmak yerine
soba borusu gibi dumana boğuldu.

O günden beri…
hakikat yürür, çıplak ayakla çamurda,
hile ise jilet gibi tıraşlı,
asfaltın üstünde kayar.

Ama unutanlar için söyle, Nihal’im:
her zafer, sonsuzlukla ölçülmez.
Pasla kaplanır sonunda,
nefretten dövülmüş her mızrak.

Ve sen, Nihal’im,
yine de bir zeytin dalı gibi
uzanırsın göğe;
karanlık ne kadar kalın olursa olsun,
senin ışığın toprağı delip geçer.