Doğu Anadolu’nun yüreğinde,
16.34’te kırıldı sessizlik,
Pasinler, sarsıldı derinden,
6.8 büyüklüğünde bir yıkım,
Mercalli’nin şiddetiyle IX,
60 canın sessiz vedası.
Yıkılan evlerin altında,
bir gece karardı,
acı ve korku sarıldı köylere,
gözlerde donuk bir sessizlik,
bir anın içinde kayboldu hayatlar.
Ama o kara gökyüzünde,
sessizliğin içinde yükseldi,
yeniden doğma umudu,
Pasinler’in sessiz çığlığı.
Kayıt Tarihi : 17.8.2025 18:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
13 Eylül 1924 günü, Erzurum’un Pasinler ovasında güneş ağır ağır çekiliyordu. Köylüler tarladan dönüyor, kadınlar tandır başında ekmek pişiriyordu. Çocukların sesi avluları doldurmuştu. Saat 16.34’te ise her şey bir anda değişti. Toprak, gövdesinden kopar gibi gürledi. Önce hayvanlar ürktü, ardından evler sallandı. Birkaç saniye içinde taş duvarlar çatladı, kerpiç evler toza gömüldü. 6.8 büyüklüğünde bir sarsıntıydı bu; Mercalli ölçeğinde IX şiddetiyle, neredeyse her yapıyı yerle bir eden bir öfke. Toz bulutunun arasında çığlıklar yükseldi. İnsanlar sevdiklerine koştu ama birçok kapı artık açılmıyordu. 60 can, o akşam sessizce göçüp gitti. Köyün üstüne gece çöktüğünde, ateşler yakıldı, ağıtlar yaktı kadınlar, dualar yükseldi gökyüzüne. Ama sabah, yıkıntılar arasında insanlar birbirine sarılarak yeniden ayağa kalktı. Enkazın altından çıkarılan her taş, sadece bir evin duvarını değil, bir halkın kararlılığını da onarıyordu. Pasinler’in sarsıntısı, yalnızca taşları devirmedi; insanın kalbine de derin bir iz bıraktı. Fakat o iz, zamanla bir yaraya değil, bir dayanışma hatırasına dönüştü. Çünkü köylüler biliyordu: yıkım, yeniden doğmanın ilk adımıydı.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!