Parmakları üşüyordu karıncanın.
Yüreği pıt pıtdı heyecandan.
Ama öylesine emindi ki çıktığı yoldan.
Halil’de tevekkül, karıncada gayret.
Hayret ve gaflet imansızlığa şaşarken.
Nemrut zaman geçtikçe biraz daha batıyordu.
Karınca ateşe değil aslında gülistana su taşıyordu.
Tebrikler, çok güzel, bu şiiri beğenmemek mümkün değil....Tekrar tebrikler efendim.....Abdulvahap Yıldız
güzel bir anlatım karıncanın yüreğinden ellerine inen mutluluk öyküsü. inancın zorlu türküsü. İbrahim in mucuzevi öyküsü. kutlarım kalemi.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta