Papatyalar var saçlarında Şiiri - Poyraz ...

Papatyalar var saçlarında…
ve her biri
adımı fısıldayan küçük bir umut sanki,
ama sen o umudu
bir başka dudağa bıraktın çoktan.
Ben hâlâ orada kaldım.
O ilk bakışta.
O ilk gülüşte.
O ilk “keşke”de…

Sen geçerken yanımdan,
bir mevsim değişti içimde.
İlkbahar değildi o,
yaz da değildi…
Bir yalnızlık mevsimiydi adını bilmediğim,
biraz aşk,
biraz kül,
biraz da “keşke” kokuyordu.

Papatyalar var saçlarında,
ben her sabah uyanıp seni unutmamaya karar veriyorum.
Sonra senin yerine
gözlerime bulutlar geliyor.
Özlemek çok şey değilmiş meğer,
yavaş yavaş yok olmakmış birinin yokluğunda.

Seninle konuşmadığım her dakika,
bir mahkeme kuruyorum içimde.
Sanık: Ben.
Delil: Gidişin.
Tanık: Sessizlik.
Karar: Müebbet.

Bir gün bir vapurun iç kısmında
saçlarındaki papatyalara benzeyen bir kız gördüm.
Koşmak istedim,
ama ayaklarım yıllar önce seni götürdüğün gün donmuştu.
Sen gittin, ben orada kaldım.
İstanbul bile tamamlanamadı sensiz.
Adalarda eksik kaldı günbatımı,
Kadıköy çayı bile soğuk içiriyor şimdi…

Bir hayalin kıyısında yaşıyorum,
adın geçince tüylerim diken diken,
ama ağlamıyorum.
Çünkü artık biliyorum:
bazı aşkların gözyaşı bile kalmıyor.

Seninle olmadım hiç.
Ama her şeyde sendin.
Bir şarkının tam ortasında mesela…
ya da bir kitap cümlesinin
altı çizilmiş yalnızlığında.

Papatyalar var saçlarında…
ve ben o çiçekleri her gece suluyorum düşlerimde.
Belki büyür de bir gün
beni hatırlarsın diye.
Belki bir yaprağında hâlâ
adım yazılıdır diye…

Ama sen…
bir daha gelmeyeceğini bile bile
beni kapında bekleten
en güzel ihanet oldun.