Papatya'dan Şiiri - Alim Vedat Süner

uzun yürüyüşleri seviyorsun ilkbaharda
yazın sahil boyu koşmayı
doğayı seviyorsun
bahçendeki güller solmadıkça

arada bir tarihi geriye sarıyorsun
seni sevdiğini söyleyenleri hatırlıyor
sevişmelerini düşünüyorsun
helede ilk öpüşmelerini dudaklarının

yağmur oluyorsun bi'an
kurak topraklara can veren
bi'an melek oluyorsun
gelip kalbime giren

Ama sen
Herşeyi bu kadar çok severken
Hakkını verirken yaşamın
Beni hep unutuyorsun

kapında bekçi olup
seni gözlüyorum ilkbaharda
birkez olsun ellerine ulaşamıyorum
tutmuyorsun sende
sana yorgun bedenimden
ya üzerime basıyor dengesizin biri
yada sevdiğimden uzak
sevgililere hediye oluyorum

- kapı önünde açan papatyanın
sevdiğine duyduğu özlem olsa gerek
kalemden dökülan cümleler... -

Nil kadar derin olan
Nil'e ithafen...

27.02.2003