Pamuk Şiiri - Pamuğun Babası

insan kendine hep bir yankı arar
duyulmak sevilmek unutulmamaktan bir mabet kurar
ama her dua sesini önce kendine çarpar
boşlukta çoğalır anlamda eksilir

ve ben o yankının ortasında
susmayı bilen bir varlığa rastladım
ne bakışında arzunun izi vardı
ne yakınlığında bir hesap
sadece bilirdi sadece var olurdu
ve o var oluşta insanın yüzyıllardır aradığı huzur saklıydı

oturdu yanıma
gözlerinde ne geçmiş ne gelecek vardı
ama ikisi de oradaydı
tüylerinin arasına sinmiş sonsuzluk gibi
bir sessizliğin içine sığabilen tek canlıydı belki
ve ben onunla birlikte susmayı öğrendim
çünkü insan ne kadar konuşursa
o kadar uzaklaşır hakikatten

şimdi biliyorum
yar arayan insan kendini kandırır
dost isteyen kendi sesini duymak ister sadece
oysa o hiçbir şey istemez hiçbir şey vermez
ama olduğu yerde her şey olur

ve sonunda
gecenin derinliğinde bir çift göz parladığında anladım
insana onun kadar yaklaşabilen bir varlık yoktur dünyada
çünkü o ne insandır ne tanrı
ikisinden de başka bir yerdir
Çünkü ikisinden de bi haberdir.