Palyaço Şiiri - Ezel Beyza

Kimin suçu yoksa, o en çok susar.”

Geriye dönüp bakmıyorum artık,
ama bazı yerlerde hâlâ izler var —
örneğin bir fincanın kulpunda,
hiç taşmayan kahvenin kenarında
ve hiç yazılmamış bir mektubun zarfında.

Ben anlatmam aslında kolay kolay,
ama bazılarına sessizlikle konuşulur.
Hani sen “haklısın” dersin ya her defasında —
ben susarken, işte en çok orada saklıyım.
Haklı olmaktan yorgun olan birinden
hiç kimse fazla cümle beklemez.

Bir palyaço vardı hatırlıyor musun?
Korkmamak garipti.
Çünkü bazen maskeler,
gerçek yüzlerden daha az korkutur.
Ama sen gülümseyince,
ben korkmadım.
Ve bu her şeyden fazlaydı o zaman.

Bazı duvarlar var,
herkesin önünde değil sadece birinin önünde yıkılır.
Sen hangi duvarın önündesin, bilmiyorum.
Ama bazı taşlar öylece düşmez,
biri itmedikçe.

Belki bu da öyle bir şeydi.
Yıkılmadık, sadece devrilmeyi bekledik.
İlk düşüşte değil,
ilk susuşta kaybolduk biz.
Çünkü bazen insanlar konuşmaz;
birbirinin cümlesini ezberler.

Şimdi bazı isimleri
sadece içimden okuyorum.
Bazı günleri takvimden değil,
sessizliğin saatinden sayıyorum.

Ve sen merak etme,
hala o masada
boş kalan bir sandalye var.
Kimseye ait değil.
Çünkü bazı yerler,
yalnız birini bekler.