Artık anmıyorum adını
Seni düşünmekten de vazgeçtim
Gözlerim gözlemiyor artık yolunu
Unuttu bile kulaklarım
İmbat ferahlığı veren sesini
Ama yine her gün
Bir ibadet gibi
Geçiyorum sokağından
Huşu içinde dönüyor başım
Kapına doğru
Ve kalbim
Her zamanki gibi
Yaramaz çocuksuluğuyla
Fırlayıp parçalanıyor duvarında.
Yokluğunda leke doldu duvarın
Hep bu yüzden...
Özür dilerim.
Kayıt Tarihi : 30.10.2019 18:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!