Özüme Sevgi ve Minnetle Şiiri - Özlem Saba

Biraz Hüzzam, Biraz Saba Makamında Bu Sabah Yüreğim Sanki

Kaybetmiş, yenik bir Kadından daha acınası, daha korkulası yokmuş meğerki

Belki de daha güzeli

Dediği gibi şairin; "acıdan geçmeyen şarkılar biraz eksikti..."

Yalnız ben bile korkar oldum kendimden

Yapabileceklerimden
Hissedebileceklerimden

Fakat kaç kişi geçmişti aynı yollardan, yıllardan.
Aynı şarkıların nağmeleri arasında acıya acıya oysaki.

Kaç kişi kendi eliyle boynuna geçirdiği ‘Aşk sehpalarında' asmıştı kendini

Kendi öz vatanında
Bir Rum meyhanesinde çalınmayı unutulmuş bir Sirtaki gibi huysuz ve kaybolmuş bu sabah ruhum
Neden diye sormayın, bilmem ki

Hani hayatın tüm halatlarını çözüp, içli bir şarkıya tutunup gitmek ister gibi

Rüzgârı arkana alıp, sol yanına bir tek kendini

Dağıtmasına izin vermeden, hadsiz kasırgalara kendini

İşte o kadar, göç halinde bu sabah yüreğim

Hissettiğim tek şey boşluk
Sonsuz uzaklar ve boşluk

Hayatıma giren her canlıya teşekkür etmek ister gibi

Hayatımdan çıkan her canlıda bir parçamı unutmuş gibi

Daldığım her deryada kendimi aradığım, bulduğum
Ve bulundukça koca bir yalan, 'hiç' olduğumu anlamış gibi

Ve daha kimlere kimlere ah, kimlere kimlere minnet duymak ister gibi

Bu aynı anda hem bulunmuşluk, hem kaybolmuşluk için

'Dalından koparılmadan da koklanabilirdi bir çiçek' diye haykıra haykıra bağırmak ister gibi'

Oysaki daha kaç hayat çıkarıldı benim hayatımdan.
Çiçeklerim, dalında kalabilseydi

Ahh işte ah
Ah bu şarkıların gözü kör olsun ki
Sabah sabah kendilerine benzettiler beni

Bundan böyle; hangi gönül teneşiri paklar beni bilmem ama

Bildiğim tek şey; 'girdiğim her yüreğin buza kestiği'

Ah kendim
Ah canım kendim

Duygunun ve insanlığın intiharı çağında senin sana sahip olman öyle güzel ki

Özüme sevgi ve minnetle

Özlem SABA