Özlemin Dili Olsa... Şiiri - Burcu Kozat

Sen çarşafının arasında bütün tehlikelerden uzak güven dolu yattığın bir anda, usulca sokuluverir ruhuna. Habersiz, biriktirdiğin onca acıyı da alarak sırtına fitile çakar kibriti.
Oysa içinde zaten koca bir orman yanıyor.
Uyanırsın, saatin kaç olduğu kimin umurunda.. Sessiz bir hıçkırığa boğulur, ağlarsın. Nutkun tutulur. Aldığının son nefes olduğunu sanırsın. Sağa sola dönersin, sonra annen gelir aklına. “Sol yanım çok daha acıyor anne, sol yanım çok daha kanıyor...”
Doğum sancısı nedir yaşamadan anlarsın. Sen de bir anlamda özlem doğurursun. Yare özlem.. Senin artık yardan kalma özlemlerin vardır. Acılar eker yağmurlar biriktirirsin göz pınarlarında.. Aklına gelen yar özlemidir ya, annen de özlemin öğreticisidir sana. Güvendir ya baban, hani kardeşin yüreğinin yarısı; ama sen yari özlersin. Çünkü o sana her şey olmuştur.o özlem, o güven, o koca bir yürek, o bir ömür, o her şey..
Özlem bilinen her şeyin önem sırasını değiştiriverir bir anda.
Özlem gidip görmek istemendir.Gidip göremediğin, yine de gidip görmek istediğin.
Yokluğunu hissedip varlığını istemendir.
Özlem yokluktur. Hayal gücünün besleyicisi.
Ve özlenen yeri doldurulamayacak en acı gerçek.