Özlemek seni, kalbinin bir köşesinde sürekli sızlayan, kanayan bir yara gibi. Kapanmayan bir kara delik. Özlemek seni bir kapının önünde beklemek gibi. Bilsen de gelmeyecek beklenen, her şeye rağmen umut etmek gibi. O umutla bir ömür o kapının basamaklarında oturmak gibi seni özlemek. Gelip geçen kışlara, baharlara, üşümüşlüğüne, sırılsıklam olmuşluğuna aldırmadan bütün olumsuzluklara rağmen gülümsemek gibi. Özlemek seni bir gurbetçinin vatanına olan hasreti gibi. Vatan gibi, ana gibi seni özlemek.
Seni nasıl özledim biliyor musun? Bence bilmiyorsun… Ben özledikçe seni kesildi etlerim, tırnaklarım söküldü yerinden, çığlık çığlığa kaldı içim. Ama sustum. Ben seni sustukça daha çok özledim. Çünkü.
Konuşacak olsam, dilim seni çağıracaktı. O yüzden sustum. Ama her suskunluk bir çığlık gibiydi içimde. Hiç duymadığın hiç görmediğin bir yangın vardı gözlerimin ardında. Sen uzaktaydın, ama ben içimde seninle konuşuyordum hâlâ.
Seni özlemek, geceleri uyanmak gibi. Acıkmak gibi, yanmak gibi, üşümek gibi. Ölmek gibi seni özlemek. Saati yok, sebebi yok… Yok işte. Bunu dile getirmenin bir yolu yok. Sadece kalbinin bir yerinde bir eksik uyanıyor. O eksikliğin adı sen.
İnsan bazen öyle bir özler ki, elini uzatır boşluğa, dokunamaz, ama vazgeçemez de. Ben seni işte tam orada özledim.
Dokunamadığım ama hiç bırakmadığım yerde. Seni nasıl özledim, biliyor musun?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta