Gözün görmediği uzaklarda,
bir yankı var, adı sen, sesi sen.
Yolun sonu, harita çizgileri,
hiçbir yerde bitmiyor,
ama hep aynı, sende başlıyor.
Yılların habersiz geçtiği bir hayattan sesleniyorum.
Kendi sesime bile yabancıyım…
Adımı unuttum.
Hangi sokakta yürüdüm?
Hangi kapıdan geçtim?
Kapanmış tüm yollar,
Senden sonra çok üzüldüm, ama dağılmadım.
Gençlikteki gibi ağlamadım günlerce.
Ama sustum... odalarda yalnız kaldım,
Sustu duvarlar, sustu zaman.
Uzun uzun tavanlara baktım,
Binbir düşünce dolandı zihnimde.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!