Özlem Şiiri - Murat Ülkü

Özlem, o ilk söze inanmak zorunda mıydın, söyle?
Hayatım dediğin sesin, meğer yankısı boşlukmuş.
Bir yalan teliyle değil, bin sahte sözle örülmüş o duvar,
Sen o viraneye yaslandın, huzur sandın; şimdi enkazın altındasın.
Her köşe başı şimdi, yoksulluk değil, sensizlik kokan bir diyar;
Çok sevdin, evet; ama rüyana giren ihanet gölgeli bir yardı.

​Kime sığınayım şimdi, hangi elin avucunda sükun var?
Aynadaki suretime mi, yoksa vicdanımdan kaçan zamana mı?
Kendi halime yanıp, bu kördüğüm hileyi çözemedim mi diye feryat?
Beni mi yaktı o; yoksa ben miydim, bile bile ateşi davet eden?
Ne bir feryat kopar dışarı, ne bir isyan haykırışı bu dilde;
Sadece bir çığlık var, derinlerde kilitli, kalbi yakan sessiz sedasız.

​Adın gibi, her şeyim şimdi kor bir Özlem'e dönüştü.
Yokluğun değil, sahte varlığının bıraktığı o zifiri boşluk.
Oysa ben seni, en lekesiz yerimden, en bakir kalbimden sevdim;
Bana kalan, bir masalın bitmiş ve mürekkebi dağılmış son sayfası.
Şimdi yitik bir hasretin soğuk gölgesinde yürüyorum;
Kime kızayım? O yalancıya mı, yoksa bile bile kör olmayı seçen kendime mi?

​Aşk dedikleri ne ki, göz boyayan birkaç güzel sözden ibaret?
Mühürlediğin her cümle, şimdi ruhumda çelik bir dikenli bariyer.
Gözlerim yorgun, ruhumsa iyileşmez bir yara taşıyor artık;
Ne kalabalık teselli, ne de yabancı omuzda bir güç aramak niyetim.
Sadece o ilk günkü aklanmış inancımı geri istiyorum ben;
Yalanın bilmediği, kalbimin henüz cam gibi kırılmadığı o anı.

​Sen bir sahne kurdun, ben ise kaybedeceğini bilmeden başrolü oynadım.
Oyun bitti, ne alkış ne seda; karardı sahneden çekilen tüm ışık.
Elimde kalan tek şey, derin bir Özlem ve hayatımın en büyük dersi oldu;
Güvenmek zor, inanmak daha zor, ve unutmak bir yok oluş.
Ama bu acı da geçer, evet; her kışın sonu mutlak bahardır derler;
Bundan sonraki her adım, kendime attığım kutsal bir yemindir:
"Kendimi sevmeye, kendime inanmaya,
Ve bir daha asla aldanmamaya söz verdim."