Bir kadın vardı… bir zamanlar,
Dünyayı avuçlarında tutmak isteyen,
Zamanı okşar gibi yaşayan,
Ruhunu savunmasız bırakan…
Gözleriyle gün ışığını arardı.
Henüz bilmiyordu karanlığın dilini.
Ama yollar dolambaçlıydı —
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta