Özlem Şiiri - Abdurrahman Polat

Bir kadeh özlem var bardağimda,
Her safhasında son duble hasretim,
Kutup yıldızını gösteren gözlerin,
Samanyolun da onca yıldızın arasında...

Gülmeye başlayan dudakların,
Islak ve kırmızı,
Hissettiğim nefesin bedenimde,
Ve uzayan yollar, son düzlükte,

Onbeşime dönüşüm her defasında,
Yağmurlu gece de ilk elimden tutuşunu,
Kasımı hatırlatıyor bana,
Sessizliğe gömülen çığlığım sana,

Kıyamete uzanan haykırışların,
Deniz kenarin da huzura oturmuş,
Benimle cenneti tarif ediyor,
Ve Tanrı yeniden yaratıyor...