Özledim Seni İstanbul Şiiri - Fuat Eriçok

saat yaklaşmış sabahın beşine
otobüs koltuğunda
yarı uyur yarı uyanık
pencerede koşarak gelen istanbul
sırtımı dönmüşüm çoktan bodrum güneşine

elbet güzel ege mavisi iklim ılık
heyhat özlemle dönüyorum
sevgilim istanbul'a
boğaz’a
rastlamadım zira hiç bir yerde eşine

kök salmış gibiyim bu rüzgârlı kıyılara
poyraz’a alışmış tenim
sevinerek de gitsem zaman zaman
sanki susuz kalır bedenim
dostlar tütüverir gözümde
sokaklar ağaçlar kediler
dayanılmıyor bu şehrin hasret ateşine

özledim seni istanbul
vapur sesini pusunu sisini
artık o kadar kötü gelmiyor o yabancı kalabalık
o anlamsız koşuşturma itiş kakış
hatta kızamıyorum eskisi gibi
trafik keşmekeşine

taksi evin önünde durdu işte
tanıdık kedilerin bildik miyavları zile dokunurken sevinçle
karlı sokaklar bodrum’dan daha sıcacık
hiç ayrılmamışım gibi yatağım kucaklıyor yumuşacık

güzel bir ninni gibi adeta komşu bahçelerdeki köpeklerin hav havları
hay deli gönlüm benim
senin başka yerlerde yaşamak ne işine

güzelim istanbul
umarsızım biliyorum
düşmüşüm bir kez peşine

sarılıp hasretle bir kez daha
süzülüp sızmak için
ayrılık ertesi seninle ilk gecemin düşüne

ben sana mahkumum iki kıtanın busesi
duy bu sesi

öyle bir efsun ki bu bilinemez
illâ gelinir de sana istanbul
senden gidilemez

bak yahu şu allah’ın işine

(şubat ’06)