Beklemeyi öğrenmek marifet değilmiş meğer,
Acıya dönüşürmüş çok seviyorsan eğer.
Yaşadıkların gözünün önüne bir gelir bir gider,
Ve sonunda bir gülücüğü görmek bile herşeye değer.
Sesini duymak bile yetmez bir süre sonra,
Hatta duydukça, duyduğun özlem artar daha fazla,
Dayanamadığını her zamanki gibi anladığında,
Ne engel kalır, ne de duvar karşında.
Ben seni öyle sevdim bitanem.
Özleminle, hasretinle gülpembem.
Ömrüm yüzyıl olsa hep seni öyle sevsem,
Gözlerini bir ömür boyu izlesem benim küçük menekşem.
Saçlarını okşamayı özledim sessizliğini dinlerken,
Gözlerini anlamayı özledim şaşılığım tutarken,
Ve hepsinden önemlisi neyi biliyor musun bitanem?
Sana sarılıp kollarımı hiç açmamayı, seni sevdiğimi söylerken.
1999
Ufuk ÇobanKayıt Tarihi : 30.7.2005 08:02:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!