Özhan Hakan Şiirleri - Şair Özhan Hakan

Gittin işte,
oysa bu kente yetecek kadar ağlamıştım ben
her aşk derdin,vazgeçmektir başka bir aşktan
her umut bir intihar…bilirsin…

An-karaydı,

Rozerin...


Sana geldim,
ey kavganın tarihiyle yaşıt Mezopotamya
geldim,düşlere gecikmiş kuşlar gibi...

/sen saçlarını düşürdükçe bakışlarına
ben iflah olmaz düşler kuruyordum
biri bir rüya görse
uykusuna girip hep seni soruyordum/

saçlarına rüzgar dokunsa

1

gökten düşen sadece suydu
hepiniz onu yağmur sandınız.
içime sığdıramadığım yalnızlığıma
hayret hepiniz nasıl da sığdınız...

bir imla hatasıyım ben
sonuma hep bir ünlem konulur (!)

iki parantez arasıdır ismim
onun için
her cümlede emanet durur...

________________________________________________Babama__

parçalanmış günlerdir yetim çocuklar,
kimseler bilmez parçalarını onlar kadar
kaçmaksa ölüm körler zindanından;
körlere zindan ne yazar?

-zeytin dalıyla,beyaz bir güvercinin ardından-

ve
de ki;

/beyaz bir güvercindim ey halkım

Gidince aşk;
kalan, kalmaktan yorulur..
Biner terkisine terkin
ve bir adam daha en şiir yerinden vurulur..

Bitince aşk;

İğnesi şaşmış bir terziydi hayat,
Boyumun ermediği acılar dikerdi yokluğuma...

Sahi kaç bedendi çekip gidişin
Hep büyük geliyor çocukluğuma..?

ayrılık acısını sadece ölüm bastırır sanırdım
ta ki saçlarının hayaline tutununcaya dek...
gözlerin umudum oluncaya dek...
yaşayabildiysem sensiz
her gece gök yüzüne seni çizdiğimdendir...