Özgür Karadağ Şiirleri

Bir kardeşin ten renklerine bakılmaksızın kenetlenecek yüreklerimiz
Kanayan kadının haftasında hızla gelişecek dünyamız

Ya sabır demeninde tarihi geçti
Bu isyanlarımızın köklü çıbanlarında
Diplomalı eşkiyalar yürüyor zülmün göbek taşına

Elbette birşeyler söylemek isterdim eğer
Dilimde dökülen sözcüklerin anlam bulacağı kalplere ulaşsaydı söylediklerim
Lakin
Anlamaya mecali olmayanadır bu suskunluğum
Keşke göstere bilseydim bu madensel zamana ruhunu kaptıranlara
Ayın evrelerinin yıldızlar eşliğindeki mistik

Bir başka olur bizim yolun halleri
Bazen uzaklardan imgelenen kuru bir fotoğraf
Aman dedirtmeyen zor zahmetli geceler
Ama bitmek bilmeyen bir inat olur yıka gelir duvarları

Bir başka olur bizim yolun halleri

Kasılırken kadın doğum sancılarında, fısıldıyor du adam anne rahimine, bukowskiden aforizmaları

Gönül yarasını sözcüklerle örtebileceğime
İnandığım, bir kadını anımsıyorum
O kadın ki sabahları belinden öperek uyandıra bilecegime
İnandığim

Yalnız olmadığımı fark ettiğim gün
Yeniden doğuşumu seyrederek
Arınmanın tadını çıkardım
Geçmişten günümüze tekerrür eden tüm acılara dair

Sonraları demeyeceğim kadar gölge herşey bu evde
Sanırsam bazı kadınların izleri var yatağımda
Ruhlar kadar ontolojik bir vaka

Böyle yağmurlu bir gün oturmuşuz masada
Yan tarafımız da pencere

İstenmeyen bir çocukmuş hissiyatı veren tüm acılaradır yalnızlığım
Yer altından yer üstüne çıktığımız gibi,
Eksilen zamanın ihtiraslarında,

Sözcüklere yakışan tek çiçektir papatya
Her ne kadar da bize sevmiyorlar denk gelsede